کاش چو پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگ های آرزویم تک به تک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد
و... چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پرشور و رنگ آمیز بودم
شاعری در چشم می خواند ...شعری آسمانی
در کنارو قلب عاشق شعله می زد
در شرار آتش دردی نهایی
نغمه ی من ...
همچو آوای نسیم پر شکسته
عطرغم می ریخت به دل ها
پیش رویم :
چهره ی تلخ زمستان
پشت سر :
آشوب تابستان عشقی ناگهانی
سینه ام :
منزلگه اندوه ودردوبدگمانی
کاش چو پاییز بودم اما من تنها تک برگ پاییزی هستم که با باد مقابله می کنم اما در آخر این منم که با باد هم نوا شده و به سوی آینده ای نا معلوم قدم بر می دارم.
تک برگ پاییزی